vrijdag 27 november 2015

Ons weblog is verhuisd.

Sinds enige tijd staan onze berichten op een ander weblog.
Kijk op https://camperroutes.wordpress.com/ als je ons wilt blijven volgen.

Deze pagina's blijven voorlopig nog beschikbaar, maar worden niet meer aangevuld.


zaterdag 21 september 2013

Het einde van de wereld - in de mist

Net iets meer dan halverwege onze reis gaan we naar wat de Fransen 'het einde van de wereld' noemen: de Pointe du Raz. Hier steekt Bretagne zó ver de Atlantische Oceaan in dat je het stukje naar Amerika bij wijze van spreken zou kunnen zwemmen. Iets verder naar het noorden, stonden we twee jaar geleden op Land's End nog net iets dichter bij onze nieuwsgierige Atlantische bondgenoten. We konden er bijna zonder internet of telefoon horen wat er aan de overkant allemaal gezegd werd. Maar dat terzijde.


De Punt van Raz is dus een plek waar je even gestaan moet hebben. Bovendien is het een spectaculair stuk rotskust, waar het bijna altijd hard waait en waar de Atlantische Oceaan al duizenden eeuwen tegenaan beukt. Dat willen we zien.

In onze reisplanning valt dit hoogtepunt op donderdag 19 september. Een grijze dag met miezerregen en een mistige route naar het einde van de wereld. We zien niets! Maar we houden goede hoop, want er wordt een weersverbetering voorspeld. Net als bij Land's End is Pointe du Raz een toeristenkermis, met een winkelgalerij en ook een heel informatief bezoekerscentrum. Van daaruit lopen we over gebaande paden naar de punt. Af en toe doemt er een wandelaars op uit de mist. Niets te zien, is het meest gehoorde commentaar. Maar we zetten door.


Na ongeveer twintig minuten staan we op een plek die we uitroepen tot Pointe du Raz. Maar zeker weten we het niet, want we zien geen vijftig meter ver. Wel horen we beneden de zee tegen rotsen beuken. We moeten denken aan een ontmoeting die we in Noorwegen hadden met een Nederlander die 6000 kilometer naar de Noordkaap en terug reed en daar ter plaatse geen hand voor ogen kon zien. De weersvoorspellingen waren bovendien zo slecht dat hij besloot terug te keren naar huis. Na al die kilometers had hij z'n ultieme doel dus niet gezien!
Voor alle zekerheid maken wij maar een foto om te bewijzen dat we er hebben gestaan, zij het in de mist. 

De volgende dag zien we wat we hebben gemist. Op een stralende dag lopen we naar Pointe du Van - na Raz de volgende kaap - en zien we Pointe du Raz in al z'n glorie liggen. Pointe du Van vinden we achteraf aantrekkelijker dan Raz. De woeste natuur is hier bijna net zo indrukwekkend, maar de grote horden bezoekers ontbreken. En het weer is hier meestal beter... maar dat verzinnen we er gewoon bij!

Vanaf Pointe Du Van kijken we de volgende dag uit op een zonovergoten Pointe du Raz

maandag 19 augustus 2013

Een dag Vaticaan


Met groepsrondleiding

(deze tekst verwijst naar het hoofdstuk over Rome en het Vaticaan in onze gids: Grand Tour naar Rome.)

Bij vertrek van huis hadden we geen vast schema voor Rome gemaakt. We zijn graag flexibel en we vertrouwen soms op onze getrainde neuzen voor het juiste moment. Bij het Vaticaan liet onze neus ons in de steek. Er stond een wachtrij van tweeënhalf uur. Zonde van de tijd. ’s Avonds terug op de camping besloten we een rondleiding te boeken op maandag. Dat betekent zoeken op Internet naar een betrouwbaar adres. Voor € 35 per persoon, inclusief de toegang voor het Vaticaans Museum, boekten we een groepstour van 2 tot 5 uur. De ontvangst op het kantoortje van de touroperator was tamelijk onvriendelijk, maar de gids zag er leuk en gezellig uit. Chiara heette ze. Spreek uit ‘Ki-ja-ra’, Ki-ja-ra’… ze bleef het herhalen met een hoog scherp stemmetje tot ze zeker wist dat iedereen het had gehoord.

Mie-ke-lan-sje-loo

We kregen een oortje in met een zendertje en liepen naar de ingang van het museum. Daar moesten we ongeveer 20 minuten wachten tot Ki-ja-ra de tickets had opgehaald, terwijl ze voortdurend leuk bedoelde onzin in de microfoon bleef roepen. Achter haar aan liepen we het museum in. Bovenaan de lange wenteltrap zonder treden kregen we een kwartiertje les in gedrag binnen het Museum en een litanie over illegale gidsen die de universitair geschoolde officiële gidsen zoals zij het brood uit de mond stootte. Daarna een lesje in uitspraak van de naam Michelangelo. Mie-ke-lan-sje-loo! Ze bleef het herhalen, ook toen we eenmaal buiten stonden en ze ons voor een paneel van de Sixtijnse kapel neerzette en een les Mie-ke-lan-sje-loo gaf, gelardeerd met grapjes die we intussen niet meer aan konden horen. Ons recept: oortje uit en rondom wat foto’s maken. Enfin, 1 uur en 45 minuten na aanvang van de rondleiding gingen we eindelijk het museum in. We hadden nog een uur en een kwartier voordat de Sixtijnse kapel zou sluiten. Dus snel door de lange galerieën van de Kandelaars en van de Wereldkaarten. ‘Follow Ki-ja-ra! Stay with Ki-ja-ra! Do not walk past Ki-ja-ra!’ Het knetterde voortdurend in onze koptelefoon, terwijl we eindelijk wat moois hadden om rustig te bekijken. De lange galerieën met de wereldkaarten en de kunstig gedecoreerde plafonds zijn interessant genoeg om in een rustig tempo de galeria door te schuifelen. Maar nee, we moesten ‘Hurry, the Sixtine Chapel is closing..!’

€ 70 in het wijwater gegooid

Het begon tot ons door te dringen dat we de beroemde kamers van Rafaël misschien niet te zien kregen. En inderdaad, desgevraagd konden we kiezen om zelf nog even snel de Stanze di Raffaello te bekijken, maar dan zou de Sixtijnse kapel gesloten zijn en dus ook de doorloop naar de Sint Pieter.
Een kwartier later stonden we met de hele groep buiten voor de Sint Pieter en nam Ki-ja-ra afscheid. Die fooi had ze dik verdiend, vond het grootste deel van de groep. Wij hadden het gevoel dat we € 70 in het wijwater hadden gegooid. Gelukkig hadden we nog tijd genoeg om op eigen gelegenheid de werkelijk verbluffend schitterende Sint Pieter te bekijken.



Naschrift: niet alle organisaties zullen dit soort ramp-rondleidingen verzorgen. Van buren op de camping hoorden we een heel positief bericht over een bureau met Nederlandse gidsen die het uitstekend doen. Helaas kunnen we niet uit eigen ervaring spreken, dus kunnen we geen bureaus aanbevelen. 



donderdag 23 mei 2013

NIET OVER HET WEER!


Toen we dit blog begonnen namen we ons voor om nooit - maar dan ook echt NOOIT - over het weer te gaan zeuren. En ook al zitten we vandaag voor de derde keer bij de camper tot onze enkels in de modder na de zoveelste stortbui, ons zal je niet over het weer horen klagen.

Russen nemen bezit van Rome

Langzaam maar zeker vult ons aantekenboekje zich met feiten en gebeurtenissen die het vermelden meer dan waard zijn. Voor dit blog is het altijd weer moeilijk kiezen. Wat moet je bijvoorbeeld melden over Rome, waar we vier dagen verbleven? Dat het een grote en drukke stad vol historie is, weet iedereen. Dat het bij de Trevifontein dringen is om dat ene mooie fotootje te maken en je muntje in het water te gooien, is ook bekend. Maar dat de hele stad werkelijk overspoeld wordt door Russen, die als toerist de meest onbeschaafde en onbeschaamde individuen ter wereld lijken, was ook voor ons een verrassing. Meer nog dan de Chinezen en Japanners, die keurig bij elkaar blijven tijdens het maken van hun foto's, vallen ze op door hun volkomen gebrek aan wat wij sociaal gedrag noemen. Als er iemand jou hard opzij zet, of dwars door je beeld loopt tijdens het maken van die ene prachtige foto, als er een groepje bij de bushalte als eerste instapt, terwijl er een hele rij stond te wachten... tien tegen een dat het Russen zijn.

Parapluutje kopen?

OK we klagen niet verder over de Russen en ook niet over het weer, ook al is dat al zes weken lang volkomen van slag, jawel, ook hier in Italië. In plaats daarvan willen we iets positiefs vertellen: over de veiligheid in Italië. We zijn  nu zes weken onderweg en we hebben nog geen moment het gevoel gehad dat het hier in Italië gevaarlijker is dan in andere Europese landen. Integendeel. Zelfs in Rome voelden we ons volkomen op ons gemak. Natuurlijk moet je van jezelf geen makkelijk doelwit maken voor zakkenrollers en zo. Maar de momenten dat wij het gevoel hadden dat we echt moesten oppassen, waren zeer schaars. Meer vermakelijk eigenlijk. Zoals het moment dat we vanaf treinstation Flaminio in Rome de straat opliepen en er net een bui losbarste (...). Gelukkig stonden er groepjes jongens klaar met parapluutjes aan hun arm. Wij wilden er wel een die automatisch uitklapte, onderhandelden dapper over de prijs en kochten er een in de mooiste kleur. Toen we wat verder waren en de paraplu uitgepakt hadden bleek dat we een heel ander, goedkoop barrel hadden gekregen, die niet automatisch uitklapte. We keken elkaar aan en barsten in lachen uit. Beetgenomen!

De Dom van Orvieto

De mooiste kerk?

We zijn nu zes weken onderweg en hebben intussen zo'n tachtig kerken en kapelletjes bezocht. Want hoe je het ook wendt of keert, de meeste kunstschatten uit de middeleeuwen en de Renaissance zijn daar te vinden. En passant maken we een ranglijst van de mooiste kerken en kerkjes die we bezochten. Een heel persoonlijke ranglijst natuurlijk, want de ene kerk vind je mooi van buiten en saai van binnen en een ander is schitterend maar te overdadig. En soms is het alleen de sfeer in een klein kapelletje met niets anders dan kale muren die een onuitwisbare indruk op je maakt. Hoe dan ook: onze ranglijst wordt tot nu toe aangevoerd door de Benedenkerk van St. Franciscus in Assisi, op de voet gevolgd door de Dom van Orvieto. En gisteren zagen we nog de Dom en de Baptiseria in Florence. We discussiëren er nog over waar deze in onze ranglijst terechtkomen. En verder praten we natuurlijk over een heleboel andere onderwerpen, maar vooral over... het weer!
N.B. Kijk ook op onze Facebookpagina

zondag 28 april 2013

Nieuwe routes in Italië


Allereerst aan de vaste volgers van dit blog: excuses voor onze lange afwezigheid. Door onze verbouwing en verhuizing hebben we een maand op vier niets van ons laten horen. Nu we weer eens onderweg zijn voor een serie nieuwe gidsen, willen we de draad weer oppakken. Begin april hebben we de sleutel van ons nieuwe huis aan familie overgedragen, die van onze nieuwe prachtige omgeving gaan genieten in de tijd dat wij door Italië rondtrekken.
Kijk intussen ook op onze Facebook pagina , want daar plaatsen we geregeld nieuwe foto's en leuke weetjes.

RAMMELEND OVER ITALIAANSE WEGEN

Na twee weken in Italië hebben we één klacht: wat zijn de wegen vreselijk slecht! Na elke rijdag of -dagdeel - ligt de documentatie in ons bovenvak helemaal door elkaar. Hoe netjes we de stapels folders en gidsen ook rangschikken, ze hotseknotsen alle kanten op als we weer eens van een stukje glad wegdek op een mozaiek van teerbulten en kuilen terechtkomen en net niet op tijd de rem hebben weten te vinden. De Italianen zullen wel helemaal gek van ons worden, want op de slechte stukken is 40 kilometer per uur het maximum haalbare, vooral als we tientallen bochten en haarspelden door moeten. En juist op die stukken is het op z'n ergst.

Middeleeuws straatje in Gubbio

Maar verder:


Wat een schitterend land is Italië toch. We zijn nu in Umbrië en dat is opnieuw een openbaring. Landschappelijk is het volop genieten, maar het mooist zijn toch die stadjes die zich overal bovenop heuvels hebben geplant en tegen de hellingen aangevleid liggen. Gisteren waren we in Gubbio. In de historische stadskern staan eeuwenoude huizen, gebouwd van grote stenen en met deuren als toegangspoorten. De kleur van de steen is overal van hetzelfde soort grijs/roze en de daken zijn donker roodbruin. Als je de stad vanuit de verte ziet liggen heeft het één egale kleur die het meest op terracotta lijkt. In de straten zelf bewoog zich een bonte stoet Italianen voort met het nodige gezellige gettetter. Want de afgelopen dagen was het feest in het hele land: Bevrijdingsdag op donderdag en aansluitend een lang weekend vakantie tot en met 1 mei. Dus overal een drukte van belang. Maar een gezellige drukte, want je kunt zeggen wat je wilt over Italianen, maar vervelend zijn ze absoluut niet.
Kortom, we hebben het hier prima naar onze zin en en zelfs het weer begint aardig mee te werken. Nog even en we lopen in onze zomerkleren door Assisi en Perugia. Dus waarom zouden we klagen?
Palazzio dei Consoli op het Piazza Grande in Gubbio

zaterdag 14 juli 2012

Niks sentimental journey! Maar wel een mooie Route Napoleon.

Sinds een week zijn we weer thuis. Hoog en droog. Nou ja, dat laatste wil hier niet helemaal lukken, dus voordat ik ga zeuren over de Côte d'Azur wil ik wel even aanstippen dat ik te doen heb met al die gezinnen die nu in de stromende regen kamperen in een tent of vouwwagen. Wij hebben vroeger ook wel van die dagen gehad dat we bijna een weekvoorraad drinkwater konden aanleggen als we onze waterzak buitren de tent neerzetten en er weer eens zo'n wolkbreuk met bijpassend onweer overtrok. Ja, ook in Zuid-Frankrijk is dat ons overkomen. Een gierende regenbui die over de baai van Saint-Tropez kwam aanzetten en alles in een paar minuten blank zette. Maar een paar uur later was het weer droog en warm, dus wie maalde daarom? Het hoorde bij de romantiek van een kampeervakantie aan de Franse Zuidkust.

Als ik nu mijn eerste deel van dit blog over Zuid-Frankrijk teruglees, moet ik toegeven dat ik me wel heel erg heb laten leiden door die romantische herinneringen, die voor een deel zelfs zo'n 40 jaar teruggaan. Onze ervaringen nu: de Côte d'Azur is overal zo volgebouwd en druk dat het vaak geen lolletje is om er rond te rijden. Zeker niet in een camper. Slechte, smalle wegen, voortdurend rotondes, hoge drempels enm de al eerder gesignaleerde parkeerplaatsen met hoogtebeperkingen.
Daar staat wel tegenover dat een stad als Nice zeer de moeite waard is om uitgebreid te verkennen, dat de musea van grote klasse zijn en dat overal langs de kust plekken zijn die je even de adem doen benemen. Bovendien is er in de hele streek een voortreffelijk systeem van openbaar vervoer. Voor 1 Euro stap je op elke bus, overal naar toe, en je kunt voor dat geld ook nog binnen 75 minuten overstappen op een volgende en zonodig op een daaropvolgende bus. Het kost wat meer tijd, maar uiteindelijk is het ideaal om, met achterlating van de camper op een goede camper/kampeerplaats , de mooiste plekken van de Côte d'Azur te verkennen. Maar die romantiek van vroeger vonden we met de camper langs de kust niet terug. Voor ons is dat een reden om af te zien van de productie van de aangekondigde gids.

De mooiste straatjes van Frankrijk: Saint-Paul-de-Vence

Blijft over: een schitterende reis vanaf Grenoble tot Grasse (en Saint-Paul-de-Vence) over de Route Napoleon (en terug via Aix-en-Provence over de D1075 en N75). We vonden genoeg leuke plekken om tussenstops te maken en om naar de historie achter de Napoleonroute te zoeken. Over een paar weken (zo omstreeks begin augustus) hopen we een nieuw routeboekje te hebben, dat we op een andere wijze denken aan te bieden.
Interesse? Hou dan de website www.camperroutes.nl in de gaten!

woensdag 27 juni 2012

Nice is not nice for campers


De Route Napoleon hebben we sinds een paar dagen afgerond en nu zijn we neergestreken op een heerlijke schaduwrijke camping in de buurt van St.Paul de Vence. Van daaruit willen we nog een paar bijzondere musea bezoeken, van Matisse en Chagall, in de wereldstad Nice. Wat we nog niet wisten is dat Nice in grootte de vijfde stad van Frankrijk is. Nou dat weten we nu wel degelijk! Even fluitend met de camper door Nice rijden is er niet bij. In de eerste plaats zijn veel straten erg smal en bochtig en bovendien soms nogal stijl, want Nice ligt verspreid in het bergachtige terrein direct achter de kust. Dus dat is veel schakelen, soms terug naar 1 en veel sturen, wringen, manoeuvreren. Nee lollig is het niet om met de camper door Nice te rijden. Maar à lá, uiteindelijk is het te doen.

Wat niet te doen is: parkeren! Zoals in veel grote Franse steden is de ruimte beperkt. Auto's staan hutje aan mutje geparkeerd. Valt er een gaatje, dan is die direct weer opgevuld. Bovendien is de camper kansloos, want bij veel parkeervakken staat dat de maximum lengte voor een geparkeerde auto 5 meter is. Dan maar een groot parkeerterrein opgezocht. Daarvan staan er genoeg op onze plattegrond. Maar helaas, in anderhalf uur zoeken, crossend door de stad, vonden we geen enkel parkeerterrein zonder hoogtebalk. Beperkt voor auto's tot 2,20 meter hoog. Zelfs op het vliegveld en bij het enorme bezoekerscomplex op de Cimiez, waar het Matisse museum en een groot terrein met opgravingen liggen, was er geen mogelijkheid om te parkeren. Idem dito bij het Chagall Museum.

Het lijkt er sterk op dat in Nice de camper niet welkom is. Ik herinner me van jaren geleden dat gemeenten aan de Côte d'Azur te kampen hadden met overlast van het groeiende legertje camperaars, die langs de boulevards parkeerden en overnachten. Maar de maatregelen die zijn genomen pakken wel wat erg rigoureus uit. Camperaars lijken niet meer welkom in Nice en omliggende plaatsen. Terwijl in veel Franse plaatsen prachtige voorzieningen zijn getroffen voor campers, om zo de overlast om te beperken, heeft men aan delen van de Côte d'Azur gekozen voor het drastisch weren van campers, door parkeren eenvoudig onmogelijk te maken. Not very nice Nice!

Hoe we uiteindelijk toch een paar mooie plekken in en rond Nice konden bekijken en hoe die heerlijke camping heet waar we nu een week vakantie houden, blijft nog even ons geheim. In het routegidsje over de Route Napoleon lees je er straks alles over. Tegen eind juli zal deze gids verschijnen en we gaan daarbij voor een extra verrassing zorgen! Houd de site en het weblog goed in de gaten... 

En uiteraard: heb je andere/betere ervaringen aan de Côte d'Azur, laat het ons dan weten. In een commentaartje onder dit bericht, of als mailtje naar info@CamperRoutes.nl.

Uiteindelijk: na 2,5 uur vonden we een plekje in Cagnes
dat net groot genoeg was voor onze 6.20 meter lange camper.