Kustroute Bretagne

(20 september 2013)

Het einde van de wereld - in de mist

Net iets meer dan halverwege onze reis gaan we naar wat de Fransen 'het einde van de wereld' noemen: de Pointe du Raz. Hier steekt Bretagne zó ver de Atlantische Oceaan in dat je het stukje naar Amerika bij wijze van spreken zou kunnen zwemmen. Iets verder naar het noorden, stonden we twee jaar geleden op Land's End nog net iets dichter bij onze nieuwsgierige Atlantische bondgenoten. We konden er bijna zonder internet of telefoon horen wat er aan de overkant allemaal gezegd werd. Maar dat terzijde.

De Punt van Raz is dus een plek waar je even gestaan moet hebben. Bovendien is het een spectaculair stuk rotskust, waar het bijna altijd hard waait en waar de Atlantische Oceaan al duizenden eeuwen tegenaan beukt. Dat willen we zien.

In onze reisplanning valt dit hoogtepunt op donderdag 19 september. Een grijze dag met miezerregen en een mistige route naar het einde van de wereld. We zien niets! Maar we houden goede hoop, want er wordt een weersverbetering voorspeld. Net als bij Land's End is Pointe du Raz een toeristenkermis, met een winkelgalerij en ook een heel informatief bezoekerscentrum. Van daaruit lopen we over gebaande paden naar de punt. Af en toe doemt er een wandelaars op uit de mist. Niets te zien, is het meest gehoorde commentaar. Maar we zetten door.


Na ongeveer twintig minuten staan we op een plek die we uitroepen tot Pointe du Raz. Maar zeker weten we het niet, want we zien geen vijftig meter ver. Wel horen we beneden de zee tegen rotsen beuken. We moeten denken aan een ontmoeting die we in Noorwegen hadden met een Nederlander die 6000 kilometer naar de Noordkaap en terug reed en daar ter plaatse geen hand voor ogen kon zien. De weersvoorspellingen waren bovendien zo slecht dat hij besloot terug te keren naar huis. Na al die kilometers had hij z'n ultieme doel dus niet gezien!
Voor alle zekerheid maken wij maar een foto om te bewijzen dat we er hebben gestaan, zij het in de mist.

De volgende dag zien we wat we hebben gemist. Op een stralende dag lopen we naar Pointe du Van - na Raz de volgende kaap - en zien we Pointe du Raz in al z'n glorie liggen. Pointe du Van vinden we achteraf aantrekkelijker dan Raz. De woeste natuur is hier bijna net zo indrukwekkend, maar de grote horden bezoekers ontbreken. En het weer is hier meestal beter... maar dat verzinnen we er gewoon bij!

Vanaf Pointe Du Van kijken we de volgende dag uit op een zonovergoten Pointe du Raz

(14 september 2013)

De camperplaats als dorpsplein

In de afgelopen dertig jaar heeft het kamperen een complete metamorfose doorgemaakt. Tijdens onze vele reizen, met tenten, vouwwagens en lang geleden ook al met de kampeerauto, hebben we de kampeeromgeving langzaam zien veranderen. Eerst kwamen de kant-en-klaar ingerichte tenten op de campings: hele rijen Eurocamp en Canvas Holiday tenten namen vaak de mooiste plekken in beslag. Daarna kwamen de stacaravans en de huisjes. Die domineren tegenwoordig heel veel campings. Buiten de hoogseizoenmaanden juli en augustus worden bijna alle resterende plekken ingenomen door campers en een enkele caravan. Prima voor ons, want we staan vaak heel gezellig op campings, maar jammer voor die enkele tentkampeerder, die nu altijd met z'n tentje tussen de witte hutten op wielen staat.



Op dit moment zijn we onderweg in Bretagne. Net als twee jaar geleden in de Elzas zien we hoe de camper is opgerukt in het kampeerlandschap. Het lijkt wel of de hele Europese grijze golf - waar we nu zelf toe behoren - onderweg is met de camper. En behalve op campings staan we natuurlijk met z'n allen op camperplaatsen. Daar betalen we niets of maximaal 5 tot 6 euro voor een nachtje staan zonder last te hebben van de buren of andere camperaars. Want niemand bemoeit zich met ons, en wij bemoeien ons met niemand. We zeggen goedemorgen, gute Morgen, Bongiorno of bonjour of iets dergelijks en we gaan onze eigen gang. Totdat er iets onverwachts gebeurt. Dan wordt de hele camperplaats één groot dorpsplein en ontstaat er een onverwachte solidariteit. Bijvoorbeeld: je staat voor de slagboom en probeert die via een automaat met code te openen, maar wat je ook doet, die slagboom gaat niet open. Binnen twee minuten heb je een hele groep collega-camperaars om je heen die je overstelpen met goed advies. Of je in Frankrijk, Duitsland, Spanje of Italië bent maakt niets uit. De toon kan verschillen, maar de bereidheid om een ander de helpen is overal hetzelfde.

Op het schiereiland Quiberon in Bretagne staan we op een schitterende camperplaats met ongeveer 150 andere campers. Dat lijkt massaal, maar door de opzet van de camperplaats met enkele pleinen en verbindende straten, aan de rand van de 'woeste kust', de Côte Sauvage, is het er  heel aangenaam toeven. Bij de toegangspoort is het een gezellige bende van Franse camperaars die nieuwe aankomers door de slagboom helpen en intussen hun familieverhalen en politieke ideeën met elkaar uitwisselen. De slagboom als dorpspomp!

En dan het meest opmerkelijke: zodra het donker wordt trekt iedereen zich terug in z'n eigen honk. Op de camperplaats met meer dan 150 campers is het om 10 uur 's avonds zó stil dat we de uilen in de verte horen roepen.

2 opmerkingen:

  1. Graag de camperplaatsen met adres en of coördinaten

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Uiteraard vermelden wij de adressen en GPS coördinaten van alle bezochte campings en camperplaatsen. Maar uitsluitend in onze CamperRoutegidsen. De gids van Bretagne zal verschijnen in november/december, in combinatie met Normandië.

      Verwijderen